Τρίτη 29 Μαΐου 2012

Για τη μαύρη επέτειο της αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως

 Η Ρωμανία κι αν πέρασεν,
        ανθεί και φέρει κι άλλον.

        Μάιος του 1453. Τα μαύρα σύννεφα της σκλαβιάς πυκνώνουν πάνω από την Πόλη των Κωνσταντίνων. Οι Μογγόλοι του Μωάμεθ χτυπούν μανιασμένα τα Θεοδοσιανά τείχη που προστατεύουν τους λιγοστούς συμπολεμιστές του Αυτοκρατορός μας. Πράγματι λιγοστοί μπροστά στο ασκέρι των απίστων της στέππας μα αποφασισμένοι να υπερασπίσουν μέχρις ενός τα Άγια των Αγίων της Ελληνορθοδοξίας.  Πλάι στον νυν Μαρμαρωμένο Αυτοκράτορά μας, Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, στέκεται ένας Γενουάτης άξιος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, με 2.000 ξένους πολεμιστές.  Ο Ιωάννης Ιουστινιάνης Λόγκος δίνει κι αυτός τη μάχη του έχοντας προηγουμένος πάρει το χρίσμα του Ορθοδόξου, τώρα πλέον πολεμά με σπαθί καθαγιασμένο.  Οι τούρκοι ξεκινούν γενική επίθεση και τα πρώτα τείχη αρχίζουν να γκρεμίζονται από τα ογκώδη κανόνια που είχε στη διάθεση του ο Μωάμεθ και η Κερκόπορτα ανοίγει.  Η Πόλις εάλω...
        Σχεδόν έξι αιώνες μετά και η λήθη δεν επικράτησε.  Τουλάχιστον όχι σε όλους.  Οι Έλληνες Εθνικιστές συνεχίζουν αμετανόητοι να τιμούν τον Αυτοκράτορα τους που κάποτε έδωσε όρκο στην Καστροπολιτεία του Μιστρά.  Συνεχίζουν να πιστεύουν ότι κάποια μέρα ο ιερέας που χάθηκε μέσα στο Άγιο Βήμα της Μεγάλης Εκκλησιάς μας θα επιστρέψει για να συνεχίσει τη Λειτουργία.  Ναι, συνεχίζουν, σε πείσμα των καιρών και των προσκυνημένων, τη μάχη για μια Μεγάλη Ελλάδα που θα καλύπτει και πάλι ολόκληρη τη Χερσόνησο του Αίμου.
        Ο Πατριωτικός Ελληνικός Σύνδεσμος αυτή την πένθιμη ημέρα πενθεί για όσα προσωρινά χάθηκαν και λυπάται για όλα όσα λησμονήθηκαν.  Ηθελημένα και μη.  Όμως η ιστορία και ο Θεός ίσως μια μέρα δικαιώσουν τις προτροπές μας προς την Κυρά Δέσποινα καθώς και τα προσκλητήρια αφυπνίσεως του ελληνικού λαού.  Ενάντια σε κάθε είδους λαθραίο εισβολέα.  Ενάντια σε κάθε είδους εγχώριο προδότη και ψοφοδεούς ορντινάτσας του κάθε ανθελληνικού κέντρου λήψεως αποφάσεων.  Ενάντια σε όσους θέλουν να διδάξουν στα παιδιά μας συνωστισμούς και λοιπές αηδίες.  Κλείνουμε με μία υπόσχεση.  Θα γυρίσουμε και η γη θα τρέμει...      

ΘΑ ΞΑΝΑΓΥΡΙΣΟΥΜΕ ΝΑ ΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΟΥΜΕ