Για τη μαύρη επέτειο της γενοκτονίας των Ποντίων

Πόντος εν'άστρον φωτεινόν σ'Ελληνικούς αιώνας

 Αργοναυτών το όραμαν και τη Ακρίτα κάστρον...

           Αυτή τη φορά πρέπει να τα πούμε όλα. Με λόγο αμιγώς εθνικιστικό και με συνείδηση καθαρή έναντι του Έθνους και της ιστορίας. Πράγματι η 19η Μαίου αποτελεί μία από τις πιο μελανές σελίδες στο μεγάλο ημερολόγιο της φυλής μας. Ένα από τα πλέον υπερήφανα ελληνικά φύλλα που κάποτε σκάλισε με τα χέρια του τα βουνά και τα βράχια της Μαύρης Θάλασσας για να χτίσει στην Παναγιά μας ένα Ναό συνδεδεμένο με θρύλους και σκαλοπάτια που ίσως μια μέρα φέρουνε το ποθούμενο. Αυτός ο λαός λοιπόν που οι Ελλαδίτες ονόμασαν σέρτικη ράτσα, γνώρισε τις σφαγές από τα κτήνη του Κεμάλ, γνώρισε τις διώξεις από τους καλούς μας γείτονες και την ασήκωτη προσφυγιά. 

          Για όλα αυτά κάποιοι μαυροφορεμένοι με τα φυσίγγια σταυρωτά στο στήθος και το μαχαίρι περασμένο στην πένθιμη φορεσιά τους βγήκαν στο αντάρτικο των βουνών του Πόντου μας. Ναι, πολέμησαν σκληροτράχηλα και φανατισμένα μήπως και καταφέρουν να κρατήσουν τη γη των προγόνων τους, μα αυτό που απέμεινε ίσως να είναι κάποιες ιαχές πολέμου που οι μυημένοι προσκυνητές μπορούν να ακούσουν τις νύχτες να βγαίνουν από τα λημέρια των πολεμιστών συνοδευόμενες με ένα παράπονο παράξενο και υπερήφανο  που κάνει τη λύρα να παίρνει φωτιά και τη γη να τρέμει από τον Πυρίχιο. Έτσι κι εμείς αμετανόητοι συνεχίζουμε να επιμένουμε ότι η γη του Πόντου ήταν, είναι και θα παραμείνει ελληνική όσο θα υπάρχουν άνθρωποι που δεν αλλάζουν με τα χρόνια. Όσο υπάρχουν καντηλάκια που συνεχίζουν να καίνε κάτω από τα εικονίσματα της Κυρά Δέσποινας σε υπόγεια και κατακόμβες στην Τραπεζούντα, δεν πρόκειται να δεχτούμε ότι υπάρχουν χαμένες πατρίδες παρά μόνο αλύτρωτες. Είπαμε, κανείς δεν ξεχνά, τίποτα δεν ξεχνιέται. Κανείς δε χαρίζει, τίποτα δε χαρίζεται.Κι αν χρειαστεί... Αντάρτικο ξανά στου Πόντου τα βουνά.

         Ως  Πατριωτικός Ελληνικός Σύνδεσμος τιμούμε τη μνήμη όλων εκείνων που έχασαν τη ζωή τους στα άγια χώματα που βρέχονται από τη θάλασσα που άλωσε ο Ιάσονας με τους συντρόφους του. Τιμούμε τη μνήμη όσων έφυγαν με τον καημό της επιστροφής και καλούμε ταυτόχρονα τους απογόνους τους όταν επισκέπτονται τις κατεχόμενες πατρίδες τους να το κάνουν ως προσκυνητές και όχι σαν τουρίστες. Καλούμε τέλος όλους τους Ποντίους  μέσω των δύο διαιρεμένων συνομοσπονδιών τους, να ζητήσουν από το Κ.Κ.Ε. να καταδικάσει τα εγκλήματα που διέπραξε το αιμοσταγές σταλινικό καθεστώς εις βάρος του Ποντιακού Ελληνισμού στις ερήμους του Καζακστάν και στα υπόγεια κρατητήρια της Απχαζίας και της Γεωργίας. Η σιωπή σημαίνει αποδοχή και συγκάλυψη. Κλείνουμε όπως ακριβώς αρχίσαμε. Αυτή τη φορά πρέπει να τα πούμε όλα.