Για την επέτειο θανάτου του Μέγα Αλέξανδρου
Η
11η Ιουνίου, μία από τις σημαντικότερες ημέρες στην ιστορία του
ελληνισμού, μάς γυρνά πίσω σε ένα ταξίδι στο χρόνο. 2.335 χρόνια πριν,
στην αίθουσα του θρόνου των ανακτόρων της Βαβυλώνος, ο Αλέξανδρος ο
Μέγιστος αφήνει για πάντα την πάλαι ποτέ κοσμοκρατορία που ο ίδιος είχε
δημιουργήσει. Μια κοσμοκρατορία εκτεινόμενη στα πέρατα του κόσμου
δεμένη με φωτιά, ατσαλένια πυγμή και πολιτισμό.
Γεννημένος στην Πέλλα της ιεράς Μακεδονίας ΜΑΣ, από πολύ νωρίς αντελήφθη ότι οι ικανότητες του ήταν τεράστιες για να μείνουν εγκλωβισμένες στα στενά όρια του βασιλείου των Μακεδόνων. Το 336 π.Χ. έχοντας εκλεγεί στην Κόρινθο ηγέτης των ελληνικών πόλεων στην εκστρατεία εναντίον της περσικής αυτοκρατορίας, ξεκινά με ένα εκστρατευτικό σώμα 40.000 οπλιτών και 5.000 ιππέων για την κατάκτηση του μεγάλου ονείρου. Από όπου κι αν πέρασε λατρεύτηκε σα θεός παρέχοντας στους «κατακτημένους» ένα πολιτισμό και μια παιδεία ελληνική ισάξια με εκείνη που έλαβε ο ίδιος από τον αξεπέραστο Αριστοτέλη.
Ο θάνατός του σηματοδοτεί μια νέα εποχή, την ελληνιστική, η οποία συμβάλλει στην πίστη περί υπεροχής της φυλής των Ελλήνων, αφού καθημερινώς διδάσκεται σε όλα τα σοβαρά πανεπιστήμια του κόσμου σε ιστορικό, αρχαιολογικό, γλωσσολογικό και στρατιωτικό επίπεδο.
«Ζει ο βασιλιάς Αλεξανδρος;» ήταν το ερώτημα που ο θρύλος θέλει τη γοργόνα να απευθύνει στους καπεταναίους, για να λάβει μία και μόνο απάντηση: «Ζει και βασιλεύει και τον κόσμο κυριεύει.» Δυστυχώς σήμερα στην ελλαδίτσα του ψευτορωμαίικου, που οι γραικοί ελησμόνησαν την πολεμική τους φύση, όλα αυτά είναι τελείως άγνωστα ή παραμυθάκια, αφού ο αναλφαβητισμός μας έφτασε ένα λαό άλλοτε υπερήφανο να ζητιανεύει λίγα τυπωμένα παλιόχαρτα από τους μέχρι πρότινος βελανιδοφάγους της εσπερίας. Φτάσαμε σε σημείο να τρέμουμε να αντιμετωπίσουμε 300 σατράπηδες με τους αυλοκόλακές τους κρυμμένους μέσα σε κοστούμια, τη στιγμή που κάποτε τσακίζαμε τους τράχηλους πανισχύρων αυτοκρατοριών. Αυτός ο λαός με λ μικρό, γιατί αυτό του αξίζει, κατήντησε να βγαίνει στις πλατείες με τις κατσαρόλες ελπίζοντας σε μια βελούδινη επανάσταση. Ανθρωπάκια γραφικά και ταπεινά.
Απόψε, την ώρα που ο ελληνικός ήλιος θα ολοκληρώνει τον κύκλο του σε κάθε γωνιά της πατρίδος μας, γενναίες φάλαγγες μελανοχιτώνων θα δώσουν το παρόν σε ένα ιερό προσκλητήριο. Μια μυσταγωγία ηρωική με λάβαρα και τύμπανα πολέμου. Την ώρα που οι μυημένοι θα αφουγκράζονται τους καλπασμούς του Βασιλέως, τα βλέμματα τους θα στραφούν προς τον ελληνικό Βορρά των γενναίων. Χιλιάδες πυρσοί θα ανάψουν για να διασκορπίσουν το σκότος και να φωτίσουν κάποιες παράξενες σκιές με πλήρη πολεμική εξάρτηση. Είναι η ώρα που τα χέρια υψώνονται στον αέρα και μια ιαχή τον διαπερνά "ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ".
Γεννημένος στην Πέλλα της ιεράς Μακεδονίας ΜΑΣ, από πολύ νωρίς αντελήφθη ότι οι ικανότητες του ήταν τεράστιες για να μείνουν εγκλωβισμένες στα στενά όρια του βασιλείου των Μακεδόνων. Το 336 π.Χ. έχοντας εκλεγεί στην Κόρινθο ηγέτης των ελληνικών πόλεων στην εκστρατεία εναντίον της περσικής αυτοκρατορίας, ξεκινά με ένα εκστρατευτικό σώμα 40.000 οπλιτών και 5.000 ιππέων για την κατάκτηση του μεγάλου ονείρου. Από όπου κι αν πέρασε λατρεύτηκε σα θεός παρέχοντας στους «κατακτημένους» ένα πολιτισμό και μια παιδεία ελληνική ισάξια με εκείνη που έλαβε ο ίδιος από τον αξεπέραστο Αριστοτέλη.
Ο θάνατός του σηματοδοτεί μια νέα εποχή, την ελληνιστική, η οποία συμβάλλει στην πίστη περί υπεροχής της φυλής των Ελλήνων, αφού καθημερινώς διδάσκεται σε όλα τα σοβαρά πανεπιστήμια του κόσμου σε ιστορικό, αρχαιολογικό, γλωσσολογικό και στρατιωτικό επίπεδο.
«Ζει ο βασιλιάς Αλεξανδρος;» ήταν το ερώτημα που ο θρύλος θέλει τη γοργόνα να απευθύνει στους καπεταναίους, για να λάβει μία και μόνο απάντηση: «Ζει και βασιλεύει και τον κόσμο κυριεύει.» Δυστυχώς σήμερα στην ελλαδίτσα του ψευτορωμαίικου, που οι γραικοί ελησμόνησαν την πολεμική τους φύση, όλα αυτά είναι τελείως άγνωστα ή παραμυθάκια, αφού ο αναλφαβητισμός μας έφτασε ένα λαό άλλοτε υπερήφανο να ζητιανεύει λίγα τυπωμένα παλιόχαρτα από τους μέχρι πρότινος βελανιδοφάγους της εσπερίας. Φτάσαμε σε σημείο να τρέμουμε να αντιμετωπίσουμε 300 σατράπηδες με τους αυλοκόλακές τους κρυμμένους μέσα σε κοστούμια, τη στιγμή που κάποτε τσακίζαμε τους τράχηλους πανισχύρων αυτοκρατοριών. Αυτός ο λαός με λ μικρό, γιατί αυτό του αξίζει, κατήντησε να βγαίνει στις πλατείες με τις κατσαρόλες ελπίζοντας σε μια βελούδινη επανάσταση. Ανθρωπάκια γραφικά και ταπεινά.
Απόψε, την ώρα που ο ελληνικός ήλιος θα ολοκληρώνει τον κύκλο του σε κάθε γωνιά της πατρίδος μας, γενναίες φάλαγγες μελανοχιτώνων θα δώσουν το παρόν σε ένα ιερό προσκλητήριο. Μια μυσταγωγία ηρωική με λάβαρα και τύμπανα πολέμου. Την ώρα που οι μυημένοι θα αφουγκράζονται τους καλπασμούς του Βασιλέως, τα βλέμματα τους θα στραφούν προς τον ελληνικό Βορρά των γενναίων. Χιλιάδες πυρσοί θα ανάψουν για να διασκορπίσουν το σκότος και να φωτίσουν κάποιες παράξενες σκιές με πλήρη πολεμική εξάρτηση. Είναι η ώρα που τα χέρια υψώνονται στον αέρα και μια ιαχή τον διαπερνά "ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ".
