Κυριακή 23 Αυγούστου 2009

Για τη συμπλήρωση 239 ετών απο το θανάτο του Πατροκοσμά του Αιτωλού

Στα χρόνια της σκλαβιάς και της φοβέρας, το 1714 και συγκεκριμένα στο Μέγα Δέντρο Τριχωνίδος, γεννήθηκε ένας άνθρωπος, ο οποίος έμελλε να αφήσει ανεξίτηλα τα αποτυπώματά του στην ιστορία του Έθνους και της Πατρίδος. Αυτός δεν ήταν άλλος από τον Πατροκοσμά.
Ο Κοσμάς ο Αιτωλός, ο στύλος της ελληνορθοδοξίας και κορυφαίος εθνεγέρτης, διδάχθηκε τα πρώτα του γράμματα σε μοναστήρια της περιοχής του. Αργότερα φοίτησε στην Αθωνιάδα Σχολή του Αγίου Όρους, όπου είχε την τύχη να γνωρίσει τον Ευγένιο Βούλγαρη, τον άνρωπο που τον ενέπνευσε και του εμφύσησε τα εθνικά ιδεώδη, ποτίζοντας τον με τον Άγιο πόθο της λευτεριάς. Έπειτα από την ολοκλήρωση των σπουδών του στην Πόλη, ο Πατροκοσμάς ξεκίνησε το ιεραποστολικό του έργο.
Όργωσε στην κυριολεξία τη σκλαβωμένη Ελλάδα, περιοδεύοντας σε βουνά και κάμπους, μιλώντας σε απλούς ανθρώπους για την Πίστη και το Λόγο του Θεού, ενώ ταυτόχρονα άναβε τη μεγάλη δάδα που θα φώτιζε το Έθνος στο δύσβατο και σκοτεινό δρόμο της κλεφτουριάς.
Η μόρφωση και η ανάγκη για διατήρηση των παραδόσεων και της γλώσσας, έπαιζαν πρωτεύοντα ρόλο στη διδασκαλία του Κοσμά του Αιτωλού. Έτσι ίδρυσε περίπου 210 σχολεία, σπέρνοντας το σπόρο που αργότερα θα οδηγούσε στη συγκομιδή του καρπού της εθνεγερσίας, με δρεπάνι το σπαθί και το τουφέκι.
Η δράση του όπως ήτο φυσικό, δυσαρέστησε τους κρατούντες και τους ραγιάδες, που η τότε κατάσταση εξυπηρετούσε τα συμφέροντά τους. Έτσι ο Κουρτ Πασάς του Βερατίου, έπειτα από δωροδοκία, έβαλε τους άνδρες του να τον συλλάβουν. Η σύλληψή του ακολουθήθηκε από φρικτά βασανιστήρια και απαγχονισμό, στις 24 Αυγούστου 1779, κλείνοντας με αυτό τον τρόπο ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλαια της ελληνικής ανυπακοής, έναντι των κατακτητών. Ο μαρτυρικός του θάνατος στάθηκε αφορμή για την αγιοποίησή του στις καρδιές των Ελλήνων, αλλά και όσων ως γνώμονα στη ζωή τους τον αγώνα για μια Ελλάδα Μεγάλη και εθνικά υπερήφανη.
Άγιε Πατροκοσμά, μπουρλοτιέρη των ψυχών, ο Π.Ε.Σ. τιμά τη μνήμη σου και σε θεωρεί προστάτη του Συνδέσμου. Εξάλλου δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι η πρώτη εκδήλωση που πραγματοποίησε ο Σύνδεσμος έγινε προς τιμήν σου, κάτω από το άγαλμα που υπάρχει στην πλατεία του Αγίου Κωνσταντίνου και μάλιστα ο εφημέριος του Ιερού Ναού μας είχε αρνηθεί την παροχή ρεύματος, χρησιμοποιώντας ένα αστείο πρόσχημα. Ας σημειωθεί ότι η δική μας εκδήλωση ήταν και η μοναδική που έγινε από ιδρύσεως της πόλεως, αφού κανένας άλλος φορέας δεν ενδιαφέρθηκε. Πατροκοσμά, άνθρωποι και καλοί Έλληνες σαν εσένα, είναι στις μέρες μας περισσότερο αναγκαίοι από ποτέ. Είναι απαραίτητοι σε μια εποχή όπου η θρησκευτικοί ηγέτες σιωπούν για τα όσα τραγικά συμβαίνουν γύρω μας, αδιαφορώντας για το συμφέρον του τόπου. Είναι απαραίτητοι σε μια εποχή όπου οι πολιτικοί εμπαίζουν τους απλούς πολίτες, αντί να τους φωτίζουν και να τους καθοδηγούν ορθά. Είναι τέλος απαραίτητοι οι άνθρωποι σαν εσένα, σε μια κοινωνία σάπια, της οποίας το ρολόι έχει σταματήσει και δείχνει συνεχώς ώρα μηδέν...


ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ-ΖΗΤΩ Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

Για τη συμπλήρωση 60 ετών από τη νίκη του εθνικού στρατού στο Γράμμο και το Βίτσι


Εξήντα χρόνια συμπληρώνονται φέτος από τη σωτήρια για το έθνος και την πατρίδα νίκη του Εθνικού Στρατού, ενάντια στους μπολσεβίκους του επονομαζόμενου "δημοκρατικού στρατού".
Εξήντα χρόνια που η Ελλάς απηλλάχθη προσωρινώς από τους γενειοφόρους ινστρούχτορες του αποτυχημένου και ιδεολογικώς χρεωκοπημένου μαρξιστικού παραλογισμού. Η μάχη του Γράμμου και του Βίτσι, υπήρξε αυτή που έδωσε ένα τέλος στα λαοδικεία και στους κατήδες των βουνών, οι οποίοι ως περιφερόμενος θίασος τρομοκρατούσε την ελληνική ύπαιθρο. Από τα μικρότερα έως και τα μεγαλύτερα εγκλήματά τους ,όλα θα μείνουν καλά χαραγμένα στη μνήμη του ελληνικού λαού. Ποιος ξεχνά άραγε σύντροφοι τα κονσερβοκούτια και τους πλιατσικολόγους του Βελουχιώτη; Ποιος αλήθεια μπορεί να λησμονήσει το παιδομάζωμα και την προδοσία της Μακεδονίας και της Θράκης; Ποιος μπορεί να μη θυμάται το Μελιγαλά, το Λιτόχωρο και το Φεναιό; Κανείς. Ο λαός δε θα ξεχάσει ποτέ το τι σημαίνει αριστερά. Προδοσία και έγκλημα.

Ας σταθούμε όμως στη μέγιστη σημασία της νίκης του στρατού μας στο Γράμμο. Η νίκη αυτή ήταν εκείνη που σηματοδότησε το τέλος του πολέμου. Ενός πενταετούς πολέμου, που η τότε Κοινωνία των Εθνών,πρόδρομος του ΟΗΕ, είχε ονομάσει συμμοριτοπόλεμο.
Ο μεγάλος κίνδυνος είχε περάσει. Ο φόβος της εξάπλωσης και της κυριαρχίας του κομμουνισμού στην Ελλάδα, εκμηδενίστηκε και θάφτηκε για τα καλά στα άγια χώματα της κορυφογραμμής του Γράμμου-Βιτσι. Σκεφτείτε σύντροφοι το τι θα γινόταν εάν επικρατούσατε. Απλά φανταστείτε τις γυναίκες σας πλύστρες και τις κόρες σας πόρνες στα χαμαιτυπεία της Ευρώπης. Ευτυχώς δε σταθήκατε ικανοί να κερδίσετε κι έτσι γλυτώσαμε.Οι μεγάλοι ηττημένοι του συμμοριτοπόλεμου,όπως ήτο φυσικό,έπειτα απο τη ντροπιατική για τη Μητέρα Σοβιετική Ένωση ήττα, το έβαλαν στα πόδια. Λαχανιασμένοι και καταιδρωμένοι φτάσανε στις συνοριακές γραμμές της χώρας αποχαιρετώντας μας,δυστυχώς όμως όχι για πάντα.
Ο δρόμος που έπαιρναν ήταν μακρύς και οδηγούσε στους κομμουνιστικούς παραδείσους που σχεδόν σαράντα χρόνια μετά θα κατέρρεαν ένας προς έναν σα χάρτινοι πύργοι ,γεμίζοντας την Ευρώπη με θύματα του εμπορίου λευκής σαρκός και Καυκάσιους με σοβιετικά και σλαυικά χαρακτηριστικά. Αφού λοιπόν οι κοσμοαγάπητοι σύντροφοι έφαγαν τον κομμουνισμό με το κουτάλι, στήθηκαν σε ουρές χιλιομέτρων για μισό κιλό κρέας με το δελτίο κι ένοιωσαν στο πετσί τους τη δικτατορία του προλεταριάτου, αποφάσισαν πως θα πρέπει να γυρίσουν πίσω. Καλύτερα στην Ελλάδα με τη δεξιά ,παρά στην Τασκένδη με τους συντρόφους του κόμματος. Έτσι λοιπόν στον καιρό της μεταπολίτευσης φορτώθηκαν την πραμάτεια τους,τα πτυχία τους από τα υπερπανεπιστήμια της Τασκένδης και τη ρώσικη προφορά τους(που ακόμη και σήμερα δεν μπορούν να ξεφορτωθούν)και μας κουβαλήθηκαν πίσω.
Το αποτέλεσμα όλων αυτών; Τραγικό. Η δυσμενέστερη όμως συνέπεια υπήρξε το προσκύνημα του πολιτικού κόσμου στην "πολύπαθη" και "πολυμαρτυρική" αριστερά. Ντροπή σας προσκυνημένοι. Γεμίσανε οι θέσεις των δήμων και οι διάφοροι δημόσιοι φορείς με απογόνους των ηττημένων. Περίτρανο παράδειγμα ο Δήμος Λάρισας. Ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι στα τέλη της δεκαετίας του '80 στο αμαξοστάσιο και σε διάφορα γραφεία του δήμου, άκουγες μόνο ρώσικα και πολωνικά; Μην επιχειρήσετε να μας διαψεύσετε, διότι μπορούμε να σας δώσουμε στοιχεία αν χρειαστεί.
Ο Πατριωτικός Ελληνικός Σύνδεσμος τιμά τους ηρωικούς Γραμμομάχους,πεσόντες και μη, οι οποίοι με τη θυσία τους έσωσαν την πατρίδα μας από τα ματωμένα νύχια του Σταλινισμού. Η στροφή του λαού προς τον εθνικισμό και η πύκνωση της μαυροφόρας φάλαγγας των γενναίων καταδεικνύει πλέον τη δεδηλωμένη απέχθεια του κόσμου προς κάθε τι το κομμουνιστικό. Δεν πρόκειται εξάλλου εμείς να βάλουμε μυαλό σε μετρημένους στα δάχτυλα υπερηλικιωμένους νοσταλγούς του Φλωράκη, του Ζαχαριάδη και του Βαφειάδη. Η ιστορία τους καταδίκασε στη λήθη κι ο χρόνος σιγά-σιγά τους λιγοστεύει. Σύντροφοι ο λαός ξύπνησε κι εσείς ακόμη ασχολείστε με το Φεστιβάλ του Οδηγητή, το Κιλελέρ και το Ρίτσο, εορτάζοντας την ήττα σας στο Γράμμο. Να περνάτε καλά και πάντα τέτοια.


ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Τετάρτη 19 Αυγούστου 2009

Κάλεσμα για Βίτσι

Ο Πατριωτικός Ελληνικός Σύνδεσμος θα δώσει το παρόν την Κυριακή 30 Αυγούστου 2009 στο Βίτσι, στην εκδήλωση μνήμης που γίνεται προς τιμήν της νίκης του εθνικού στρατού εναντίον των κομμουνιστοσυμμοριτών. Ενάντια στη λήθη και στην ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς από το 1949 ως τις μέρες μας, εμείς θα τιμήσουμε αυτούς που με τον αγώνα τους κράτησαν την Ελλάδα ελεύθερη.
Πληροφορίες για συμμετοχές στο τηλ. 6973380812

Για την επέτειο της μάχης των Θερμοπυλών

Ω ξειν αγγέλειν τοις Λακεδαιμονιοις ότι τοιδε κοίμεθα τοις κοίνων ρήμασι πειθόμενοι"

Εκεί στην περιοχή της αρχαίας Φθίας, της σημερινής Φθιώτιδος, υπάρχει ένα μνημείο. Ένα μνημείο που η σκιά του καλύπτει με άφθαστο κλέος τις Θερμοπύλες. Αυτές τις πύλες της φωτιάς δίπλα στα στενά του Χρέους ,της Τιμής και της Ανδρείας των ελαχίστων έναντι των πολλών.
Η σημερινή ημέρα ,αποτελεί ημέρα της μνήμης των Θερμοπυλών. 2489 χρόνια συμπληρώνονται φέτος. Σχεδόν 2500 από τότε που η φρουρά των 300 Σπαρτιατών του Λεωνίδα και των 700 Θεσπιέων του Δημοφίλου, έπεσε ηρωικώς μαχόμενη, εναντίον απειραρίθμων βαρβάρων. Όπως ακριβώς θα έπραττε και κάθε ελληνική φρουρά, τηρώντας το στρατιωτικό κώδικα που δεν επιτρέπει την παράδοση στον αντίπαλο.
Γυρνώντας κανείς το βλέμμα του στο μνημείο σύμβολο της πολεμικής αρετής, η ματιά του μένει καρφωμένη σε δύο σημεία. Πρώτος έρχεται ο Λεωνίδας, ο βασιλεύς της Λακεδαίμονος. Ο Βασιλεύς της Σπάρτης, της πόλεως των άξιων γυναικών και των σκληροτράχηλων στρατιωτών. Πρώτος λοιπόν ο Λεωνίδας. Όλορθος, πιστός του χρέους υπηρέτης. Ντυμένος την πανοπλία του κραδαίνει την ασπίδα και το κοντάρι του φωνάζοντας περιφρονητικά προς τον εχθρό "ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ". "ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ" προς τον εχθρό του χθες, στον εχθρό του σήμερα, στον εχθρό του αύριο. Όσο θα
υπάρχει αυτό το άγαλμα για το οποίο κινητοποιήθηκαν οι Έλληνες του εξωτερικού, δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα και κανένα. Να 'στε καλά πατριώτες της διασποράς, γιατί χωρίς εσάς όχι μνημείο δε θα υπήρχε ,αλλά ούτε επιγραφή προς τιμήν των ηρώων.
Δεύτερος στα αριστερά του βασιλέως, ο θνήσκων Σπαρτιάτης. Πεθαίνοντας στις Θερμοπύλες, δεν αφήνει από το χέρι του ούτε στιγμή την ασπίδα του. Δεν την αφήνει ούτε την ώρα που η ψυχή του κινά για το μεγάλο ταξίδι, πληγωμένη στη μάχη. Πεσμένος στο ποτισμένο με αίμα χώμα τηρεί την ευχή και κατάρα της μάνας του. "Η ΤΑΝ Η ΕΠΙ ΤΑΣ". Με το άλλο του χέρι απλωμένο, αρπάζει μια πέτρα από την ιερή γη της Ελλάδος. Είναι η πέτρα που προορίζεται για τον εχθρό. Έναν οποιοδήποτε από το πλήθος. Έστω και την ύστατη στιγμή. Ένας λιγότερος απ' τους
χιλιάδες.
Στη σημερινή εποχή δε λείπουν οι Σπαρτιάτες. Στη σημερινή εποχή δε λείπουν οι 300 μάχιμοι που θα σταθούν απέναντι στον κατακτητή. Αυτός που λείπει είναι ο ένας. Ο Αρχηγός. Αυτός που θα πάρει στις πλάτες του τις τύχες του έθνους και θα κληθεί να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις των καιρών, με οποιοδήποτε τίμημα, ακόμη και την ίδια του τη ζωή. Αυτόν τον ένα λοιπόν δεν μπορούμε να τον αναζητούμε ανάμεσα σε Γιωργάκηδες και Κωστάκηδες, αλλά ούτε και στους 300 βολεμένους που μας καταδυναστεύουν. Θα πρέπει να τον αναζητούμε στις τιμημένες
φάλαγγες των πραγματικών αγωνιστών. Ανάμεσα στις ολιγάριθμες μα γενναίες φάλαγγες των 300 εθνικιστών που δίνουν μάχες και μάχες στα πεζοδρόμια του Αγώνα. Εκεί και μόνο εκεί συναγωνιστή. Σήμερα 300. Αύριο μαζί με 'σένα ακόμη περισσότεροι. Κι ίσως αυτή τη φορά οι βάρβαροι δεν καταφέρουν να περάσουν...
Απόψε την ώρα που ο ήλιος θα δύει και οι ψυχές των Αθανάτων θα ετοιμάζονται για το προσκλητήριο των ηρώων, ας ηχήσουν τα τύμπανα του πολέμου. Ας ηχήσουν τα τύμπανα που θα κάνουν το αίμα των δειλών ψευτοαστών να παγώσει στις φλέβες τους. Γιατί αυτή είναι η αλήθεια. Κάποιοι κοιτώντας τους προγόνους τους γεμίζουν με υπερηφάνεια τα στήθη και δάκρυα συγκίνησης κυλούν στα μάτια τους, τη στιγμή που άλλοι παραλύουν από φόβο κλαίγοντας σα μικρά παιδιά. Εμείς θα ακολουθήσουμε τους πρώτους κι ας τρέξει το αίμα μας αυλάκι.

ΔΟΞΑ-ΤΙΜΗ ΣΤΟΥΣ ΑΘΑΝΑΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΗΡΩΕΣ

ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ

Σάββατο 8 Αυγούστου 2009

Για τη συμπλήρωση 13 ετών από τη δολοφονία του Σολωμού Σολωμού

13 χρόνια πέρασαν από εκείνη τη μαύρη μέρα του Αυγούστου του '96. 13 ολόκληρα χρόνια από τότε που η παγκόσμια κοινή γνώμη έμενε εμβρόντητη από το μέγεθος της τουρκικής κτηνωδίας. Κανείς μας δεν ξέχασε το σύγχρονο ήρωα Σολωμό Σολωμού, αυτό το παληκάρι, τον αδελφό μας απ'την Κύπρο που μαυροντυμένος λίγο μετά την κηδεία του ξαδέλφου του Τάσου Ισαάκ, περνούσε το οδόφραγμα της Δερύνειας.
Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ξέφυγε από τους δικούς του που προσπαθούσαν μάταια να τον συγκρατήσουν. Ούτε οι κυανόκρανοι του ΟΗΕ στάθηκαν ικανοί να συγκρατήσουν έναν Έλληνα οργισμένο και αποφασισμένο για εκδίκηση. Έναν άνθρωπο που το βλέμα του είχε γίνει θολό από το μίσος και το τσιγάρο που έκαιγε στο στόμα του ήταν ικανό να κάψει όλη τη γη. Ο άτιμος ιστός με τη σημαία των μογγόλων έστεκε εμπρός του. Ήταν τόσο κοντά. Πιο κοντά από ποτέ. Πιο κοντά από οποιονδήποτε άλλο από τα εκατομμύρια των Ελλήνων που χρόνια ονειρεύονταν το γκρέμισμά του. Εκείνος τον αγκάλιασε κι άρχισε να σκαρφαλώνει πάνω του. Πάντα με το τσιγάρο να σιγοκαίει. Το γελοίο κόκκινο πανί τους περίμενε το κατέβασμά του. Και ξαφνικά ήρθε το τέλος. Ένα τέλος ένδοξο. Μια αυλαία ηρωική σε ένα θέατρο παραλόγου. Αυλαία κατεβασμένη από σφαίρα. Λυτρωτική. Από αυτές που γράφουν ιστορία και μετατρέπουν τους απλούς ανθρώπους από κοινούς θνητούς σε αθάνατους ήρωες της φυλής μας. Καλύτερα να φύγεις από σφαίρα παρά από καρκίνο.
13 χρόνια πέρασαν και κανείς μας δεν ξέχασε εκείνες τις εικόνες που χαράχτηκαν στη μνήμη μας για πάντα. Ήμασταν νέοι και θυμόμαστε σα χτες μικρά παιδάκια να συζητάνε μεταξύ τους και να λένε "Μακάρι να ήμουνα εκεί και να κρατούσα ένα πολυβόλο..". Θυμόματε τους τοίχους των σχολείων και τους δρόμους της Λάρισας γεμάτους από συνθήματα κατά του Ντεκτάζ. Όχι κανείς μας δε σε ξέχασε Σταυραετέ της Δερύνειας. Κανείς. Αυτό που ξεθώριασε στο πέρασμα του χρόνου είναι η οργή του κόσμου που έβραζε, τόσο για το δικό σου το χαμό, όσο και για τη δολοφονία του Τάσου Ισαάκ.
Εκείνο όμως που ξεχάστηκε εντελώς ήταν η υπόσχεση της τότε ελληνικής κυβερνήσεως. Μια υπόσχεση περί καταδίκης στα ευρωπαϊκά δικαστήρια του δολοφόνου σου. Εκείνου του δίποδου κτήνους που όπως αργότερα μάθαμε τύχαινε να είναι ψευδουπουργός του μορφώματος του Ντεκτάζ.
Ο Πατριωτικός Ελληνικός Σύνδεσμος δεν ξεχνά ποτέ. Δίνουμε την υπόσχεση πως την ώρα του Μεγάλου Ξεσηκωμού, οι λαϊκές εθνικιστικές δυνάμεις, θα φροντίσουν να τον φέρουν στην Ελλάδα δεμένο πισθάγκωνα. Εκεί μπροστά στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου και παρουσία χιλιάδων Ελλήνων θα αποδοθεί δικαιοσύνη. Η Νέμεσις θα επέλθει. Το τσιγάρο σου που ακόμη σιγοκαίει θα σβήσει στην κόγχη του ματιού του. Έτσι όπως θα είναι φοβισμένος και με το ένα του μάτι να μας κοιτά, θα αποκεφαλιστεί με σπαθί από το πολεμικό μουσείο. Όποιος φεύγει φοβισμένος χίλιες φορές πεθαίνει. Κι εσύ Σολωμέ σίγουρα φοβισμένος δεν έφυγες ποτέ.

ΤΟ ΑΙΜΑ ΚΥΛΑΕΙ ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΖΗΤΑΕΙ