Για την επέτειο της μάχης των Θερμοπυλών

Ω ξειν αγγέλειν τοις Λακεδαιμονιοις ότι τοιδε κοίμεθα τοις κοίνων ρήμασι πειθόμενοι"

Εκεί στην περιοχή της αρχαίας Φθίας, της σημερινής Φθιώτιδος, υπάρχει ένα μνημείο. Ένα μνημείο που η σκιά του καλύπτει με άφθαστο κλέος τις Θερμοπύλες. Αυτές τις πύλες της φωτιάς δίπλα στα στενά του Χρέους ,της Τιμής και της Ανδρείας των ελαχίστων έναντι των πολλών.
Η σημερινή ημέρα ,αποτελεί ημέρα της μνήμης των Θερμοπυλών. 2489 χρόνια συμπληρώνονται φέτος. Σχεδόν 2500 από τότε που η φρουρά των 300 Σπαρτιατών του Λεωνίδα και των 700 Θεσπιέων του Δημοφίλου, έπεσε ηρωικώς μαχόμενη, εναντίον απειραρίθμων βαρβάρων. Όπως ακριβώς θα έπραττε και κάθε ελληνική φρουρά, τηρώντας το στρατιωτικό κώδικα που δεν επιτρέπει την παράδοση στον αντίπαλο.
Γυρνώντας κανείς το βλέμμα του στο μνημείο σύμβολο της πολεμικής αρετής, η ματιά του μένει καρφωμένη σε δύο σημεία. Πρώτος έρχεται ο Λεωνίδας, ο βασιλεύς της Λακεδαίμονος. Ο Βασιλεύς της Σπάρτης, της πόλεως των άξιων γυναικών και των σκληροτράχηλων στρατιωτών. Πρώτος λοιπόν ο Λεωνίδας. Όλορθος, πιστός του χρέους υπηρέτης. Ντυμένος την πανοπλία του κραδαίνει την ασπίδα και το κοντάρι του φωνάζοντας περιφρονητικά προς τον εχθρό "ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ". "ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ" προς τον εχθρό του χθες, στον εχθρό του σήμερα, στον εχθρό του αύριο. Όσο θα
υπάρχει αυτό το άγαλμα για το οποίο κινητοποιήθηκαν οι Έλληνες του εξωτερικού, δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα και κανένα. Να 'στε καλά πατριώτες της διασποράς, γιατί χωρίς εσάς όχι μνημείο δε θα υπήρχε ,αλλά ούτε επιγραφή προς τιμήν των ηρώων.
Δεύτερος στα αριστερά του βασιλέως, ο θνήσκων Σπαρτιάτης. Πεθαίνοντας στις Θερμοπύλες, δεν αφήνει από το χέρι του ούτε στιγμή την ασπίδα του. Δεν την αφήνει ούτε την ώρα που η ψυχή του κινά για το μεγάλο ταξίδι, πληγωμένη στη μάχη. Πεσμένος στο ποτισμένο με αίμα χώμα τηρεί την ευχή και κατάρα της μάνας του. "Η ΤΑΝ Η ΕΠΙ ΤΑΣ". Με το άλλο του χέρι απλωμένο, αρπάζει μια πέτρα από την ιερή γη της Ελλάδος. Είναι η πέτρα που προορίζεται για τον εχθρό. Έναν οποιοδήποτε από το πλήθος. Έστω και την ύστατη στιγμή. Ένας λιγότερος απ' τους
χιλιάδες.
Στη σημερινή εποχή δε λείπουν οι Σπαρτιάτες. Στη σημερινή εποχή δε λείπουν οι 300 μάχιμοι που θα σταθούν απέναντι στον κατακτητή. Αυτός που λείπει είναι ο ένας. Ο Αρχηγός. Αυτός που θα πάρει στις πλάτες του τις τύχες του έθνους και θα κληθεί να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις των καιρών, με οποιοδήποτε τίμημα, ακόμη και την ίδια του τη ζωή. Αυτόν τον ένα λοιπόν δεν μπορούμε να τον αναζητούμε ανάμεσα σε Γιωργάκηδες και Κωστάκηδες, αλλά ούτε και στους 300 βολεμένους που μας καταδυναστεύουν. Θα πρέπει να τον αναζητούμε στις τιμημένες
φάλαγγες των πραγματικών αγωνιστών. Ανάμεσα στις ολιγάριθμες μα γενναίες φάλαγγες των 300 εθνικιστών που δίνουν μάχες και μάχες στα πεζοδρόμια του Αγώνα. Εκεί και μόνο εκεί συναγωνιστή. Σήμερα 300. Αύριο μαζί με 'σένα ακόμη περισσότεροι. Κι ίσως αυτή τη φορά οι βάρβαροι δεν καταφέρουν να περάσουν...
Απόψε την ώρα που ο ήλιος θα δύει και οι ψυχές των Αθανάτων θα ετοιμάζονται για το προσκλητήριο των ηρώων, ας ηχήσουν τα τύμπανα του πολέμου. Ας ηχήσουν τα τύμπανα που θα κάνουν το αίμα των δειλών ψευτοαστών να παγώσει στις φλέβες τους. Γιατί αυτή είναι η αλήθεια. Κάποιοι κοιτώντας τους προγόνους τους γεμίζουν με υπερηφάνεια τα στήθη και δάκρυα συγκίνησης κυλούν στα μάτια τους, τη στιγμή που άλλοι παραλύουν από φόβο κλαίγοντας σα μικρά παιδιά. Εμείς θα ακολουθήσουμε τους πρώτους κι ας τρέξει το αίμα μας αυλάκι.

ΔΟΞΑ-ΤΙΜΗ ΣΤΟΥΣ ΑΘΑΝΑΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΗΡΩΕΣ

ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ