Σάββατο 25 Οκτωβρίου 2014

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΤΥΡΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ (26 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1912)

Σήμερα εορτάζει διπλά το καύχημα της Ορθοδόξου, πραγματικής Μακεδονίας, η Συμβασιλεύουσα και Συμπρωτεύουσα, η ελληνικωτάτη Θεσσαλονίκη· αφ’ ενός για τον Μυροβλήτη Μεγαλομάρτυρα Προστάτη και Σωτήρα της, τον Άγιο Δημήτριο, και αφ’ ετέρου για την Απελευθέρωσή της μετά περίπου 5 αιώνες φρικτής τουρκικής σκλαβιάς.     Ο πάναγνος νέος έγινε δοχείο χάριτος του Αγίου Πνεύματος.  Ο γενναίος στρατιωτικός και πολιτικός Ηγέτης, ο Ύπατος Δημήτριος, ο ων μέσα στην 1η δεκάδα αξιωματούχων της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, έγινε Κατηχητής των νέων στο σωτηριώδες κήρυγμα του Ευαγγελίου.  Δεν προσκολλήθηκε ούτε στιγμή στη δόξα και τα εγκόσμια μεγαλεία.  Όταν του ζητήθηκε να θυσιάσει στα είδωλα, αρνήθηκε, με αποτέλεσμα να καθαιρεθεί και να φυλακισθεί.  Αλλά και μέσα από το κελλί του εκήρυττε.  Εκεί τον άκουσε ένας φιλότιμος νέος, ο Νέστωρ.  Και τον παρακάλεσε να μεσιτεύσει στον Θεό, ώστε να νικήσει στην πάλη τον κομπορρήμονα Λυαίο, ένα ειδωλολάτρη που τελικά έχασε στον αγώνα και από την εγωπαθή ντροπή του πέθανε λόγω ανακοπής μέσα στο στάδιο.     Οι καταδικάζοντες «την βία από οπουδήποτε και αν προέρχεται» μάλλον μέσα στο σκότος της μωρίας τους καταδικάζουν τους Αγίους, διότι δεν είναι άξιοι να καταλάβουν πως όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος και ότι η προσευχή είναι πάλαισμα που επιφέρει την εξ ύψους βοήθεια σε όλα τα παλαίσματα.     Οι άφρονες ειρηνιστές, πάλι,  λησμονούν πως η εθνική Ελευθερία δεν παρέχεται από διεθνείς οργανισμούς και συμβάσεις, δεν εδράζεται στην πολυδιαφημιζόμενη πλην ανύπαρκτη «αλληλεγγύη των λαών», δεν  χαρίζεται σε όσους «το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται», αλλ’ απαιτεί θυσίες και ποταμούς αιμάτων και είναι «απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά».  Έτσι, στις 26 Οκτωβρίου 1912, ανήμερα της εορτής του Πολιούχου και με τις αμάχητες πρεσβείες Του, εισήλθε θριαμβευτής, μετά τη μάχη των Γιαννιτσών στην Θεσσαλονίκη ο ένδοξος Ελληνικός Στρατός με επί κεφαλής τον Στρατηλάτη Κωνσταντίνο.  Οι Τούρκοι παρεδόθησαν οι δε Βούλγαροι που ονειρεύονταν την γελοία συνθήκη του Αγίου Στεφάνου αλλά  και οι βυσσοδομούντες Εβραίοι, που την ήθελαν διεθνοποιημένη ζώνη, αναγκάστηκαν να υποταχθούν στην ακάθεκτη ορμή των ελληνικών όπλων.     Σήμερα, δυστυχώς, η Θεσσαλονίκη δεν χαίρεται πλήρως την Ελευθερία της.  Μαζί με την υπόλοιπη Ελλάδα, στενάζει από τα τοκογλυφικά δεσμά των τσιφούτηδων και των ομοτρόπων τους.  Έχει δε την ατυχία να έχει δήμαρχο ένα θλιβερό μισέλληνα που προέτεινε να μετονομαστεί σε οδό «Κεμάλ Αττατούρκ» η οδός Αποστόλου Παύλου, βρομίζει την Νύμφη του Θερμαϊκού με τις καρναβαλίστικες παρελάσεις των αναίσχυντων κιναίδων, εσχάτως δε παρέδωσε  την πλατεία Καραϊσκάκη στους Τουρκαλβανούς λαθρο-εποίκους.  Ο άλλοτε δυναμικός Μητροπολίτης Άνθιμος σιωπά πλέον αιδημόνως.     Άγιε Δημήτριε, όπως έκανες το θαύμα σου το 1912, φέρε μας και πάλι την ανόθευτη Ελληνοπούλα Ελευθεριά.  Μυρόβλυσε για να φύγει η κακοσμία που μας πνίγει.  Καθαίρεσε ξανά την έπαρση των δολερών εχθρών μας.  Γένοιτο!